ارسالی از: حسین صالحی
در این بهار، همه« برم دار* » می گیرند و به عروسی ما می آیند
ما را با شادی از جاده ها می برند
آرزوهایمان را دوباره تازه می کنند
در این بهار، همه دوستت می دارند
همه دوستت می دارند!
ایوان خانه مان را گل اندود می کنیم
حیاط خانه مان را پرچین .
همه جا را آب و جارو می کنیم
در این بهار، ترا همیشه می بینیم
تو را همیشه می بینیم!
بر پل رودخانه مان دستگیره می بندیم
رودخانه ها را از بالای ده «ایلجار*» می اندازیم
تمام کارهایمان را انجام می دهیم
در این بهار، تو را چون نوعروس می آرائیم
تو را چون نوعروس می آرائیم!
بر طاقچه های خانه مان گلدانهائی از گل می گذاریم
برجاده ها آتش می افروزیم
ما نیز از آتش ها خواهیم پرید
در این بهار، دروازه خانه مان را برای تو باز می کنیم
دروازه خانه مان را برای تو باز می کنیم.
می رویم بالای «تلمبار*» کهنه مان و بامش را کاه می ریزیم
در طویله، گوساله مان را به آغل می بندیم
هنگام بذر افشانی، «توم جار*» می گیریم
این بهار، تو را با خودمان به همراه می بریم
تو را با خودمان به همراه می بریم!
جوجه هایمان حالا که بزرگ شده اند
و ماهی های رودخانه ها نیز
تو زخم های خوب شدۀ ما را بنگر
در این بهار، خود را آرایش کن
خود را آرایش کن!
* برم دار = چوب دو الی سه متری چند شاخه که دور شاخه های آن را یک قواره پارچه می پیچند و بر نوک شاخه های آن پرتقال فرو کرده و نیز جوراب و دستمال آویزان می کردند وبه خانۀ داماد می برند.
* ایلجار = مردم لسکوکلایه قدیم برای کمکرسانی به یکدیگر و به ویژه افرادی که وضعیت مالی خوبی نداشتند ایلجار اعلام میکردند و یک نفر به عنوان سرباشی با شاخ گاو شیپور میزد و معنی شیپور این بود خانه فلانی را میخواهیم درست کنیم. صاحبخانه هم برای یاورانی که به کمک میآمدند یک دیگ بزرگ لوبیا و نان محلی خلفا میپخت و همه با هم میخوردند و در ساخت خانه به هم کمک میکردند. (برگرفته از سایت همشهری استان ها: ostani.hamshahrilinks.org)
* تلمبار = کلبه ای که برای پرورش کرم ابریشم می سازند .(برگردان از ارسال کننده) .
*توم جار = خزانه نشای برنج .
توضیح: شعر فوق (آرایش) یا (پیشانی وچینی) ترجمه ای از شعر گیلکی جناب آقای غلامحسین عظیمی بوده و از کتاب گیلان نامه مجموعه مقالات گیلان شناسی ، جلد سوم چاپ اول: 1371 – به کوشش جناب آقای م. ب. جکتاجی ، برداشته شده است.